ความเดิมตอนที่แล้ว Phu Kradueng 1
21 ธ.ค. วันที่ 2 บนภูกระดึง ตื่นตี 4 ครึ่ง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง เจ้าหน้าที่อุทยานนัดตี 5 ตรง เพื่อออกเดินทางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น (ไม่ต้องติดต่อเจ้าหน้าที่ใดๆ เป็นเวลามาตรฐานที่เค้าจะพานักท่องเที่ยวไปทุกวันอยู่แล้ว) นักท่องเที่ยววันนี้มีพอสมควร ค่อยๆ เดินกันไปซักพักก็ถึง จากแผนที่บอก 1.6 กิโล
รอไม่นาน พระอาทิตย์ก็ขึ้น สวยงามตามท้องเรื่อง นับเป็นการเริ่มวันใหม่ที่ดี ได้ยินแว่วๆ จากกลุ่มนักท่องเที่ยวว่าพระอาทิตย์ดวงเล็กกว่าที่สะพานตากสิน 555
ขากลับเดินไปเส้นทางพระแก้ว เพื่อแวะไหว้พระ (เดินตามเจ้าหน้าที่) ทำให้เพิ่มระยะทางอีกประมาณ 500 ม. ตามระยะทางกลับ ต้นไม้ริมทางพวงกระดุมทอง มีน้ำค้างแข็งเกาะติดประปราย เพลิดเพลินดี กลับถึงวังกวางแวะกินข้าวเช้า (มื้อเช้าเป็นข้าวราดแกง ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันแห้งๆ ชืดๆ) เสร็จแล้วเตรียมตัวไปเที่ยวน้ำตก
ออกเดินทางไปเที่ยวน้ำตก ระยะทางพอสมควรและเดินยากกว่าที่คิด ขึ้นๆ ลงๆ ในป่า น้ำตกแต่ละที่แทบไม่มีน้ำ เป็นเพราะหน้าแล้ง ช่วงท้ายตัดสินใจไม่ไปสระอโนดาต เดินตัดตรงไปผานาน้อยเลย แล้วเดี๋ยวเดินต่อไปผาหล่มสัก (สรุปว่าถ้าจะเที่ยวน้ำตก ไปช่วงปลายฝนต้นหนาวดีกว่านะ ไปช่วงปลายปีนี่ไม่ค่อยคุ้ม และเจอเมเปิ้ลแดง 1 ต้นแน่ะ 555)
ออกจากเส้นทางน้ำตกก็เดินตามเส้นทางริมผา ตัดสินใจไม่รอดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหล่มสัก เพราะต้องใช้เวลาเดินกลับ 9 กม. คิดว่าจะมืดและเหนื่อยเกินไป พรุ่งนี้ต้องเดินลงเขาแล้ว ก่อนกลับเลยแอบถ่ายมุมมหาชนไว้นิดหน่อย ขากลับผ่านเส้นทางผาหมากดูกที่มาดูพระอาทิตย์ตกเมื่อวาน เลยได้ถ่ายรูปจากมุมไกลไว้
ตื่นเช้าเตรียมตัวลงจากภูระดึง เจอกวางกินซันไบท์แถวๆ เต๊นท์ รู้สึกเป็นอาหารที่มันไม่ควรกิน แต่เหมือนมีคนเอาอาหารล่อเพื่อถ่ายรูป เวลาที่ใช้เดินลงเร็กว่าขาขึ้นมาก (ประมาณ 3 ชั่วโมง) และก็ปวดหน้าขามากเช่นกัน (ขอบคุณยาคลายกล้ามเนื้อที่ทำให้รอดมาได้ 2 วัน) มาถึงร้านเจ๊กิมถึงได้ถ่ายรูปผานกเค้าแบบชัดๆ (ขามาฟ้ายังมืดอยู่เลย) กลับรถเที่ยวบ่ายโมงครึ่ง (ซึ่งมาบ่ายสอง) ได้รถแอร์เมืองเลย VIP 27 ที่นั่ง ก็พอใช้ได้ ไม่แย่นะ นั่งๆ หลับๆ กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสี่ทุ่ม สถิติการเดินพรุ่งพรวดแบบเป็น Top 1% ของโลกในกลุ่มผู้ใช้ Samsung Health เลยทีเดียว 555 ปวดขาชะมัด
จบ Trip แบบราบรื่น (แม้เริ่มต้นจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่) ก้าวผ่านเรื่องยากๆ ได้อีกเรื่องแล้ว รู้สึกปีหน้าจะมีเรื่องยากๆ มาท้าทายอีกแล้ว และคงเครียดกว่าการเดินขึ้นเขาแน่นอน ยังไงก็ยังให้กำลังตัวเองเสมอ สู้ๆ เราทำได้อยู่แล้ว ไว้ปีหน้าชวนคุณลุงไปเที่ยวด้วยกันอีกเนาะ ^^
Ning's blog 